Αν ανοίξει κανείς την μπροστινή θύρα του νεκροταφείου του Brompton είναι σαν να ανοίγει ένα βιβλίο που περιγράφει την ιστορία του Λονδίνου. Σε αυτό το νεκροταφείο βρίσκεται η διάσημη σουφραζέτα Emmeline Pankhurst. Η Βρετανίδα συγγραφέας Μπέατριξ Πότερ περπάτησε ανάμεσα στις επιτύμβιες στήλες του νεκροταφείου και χρησιμοποιήσε διάφορα ονόματα στο έργο της. Περισσότερα από 35.000 μνημεία -πλουσίων και φτωχών, γνωστών και αγνώστων- υπάρχουν εδώ.
Στη μέση του νεκροταφείου, περικυκλωμένο από δέντρα, υπάρχει ένα μαυσωλείο. Το κτίριο, ύψους 20 ποδιών, έχει στην κορυφή του μια πυραμίδα, είναι φτιαγμένο από γρανίτη και διαθέτει μια βαριά χάλκινη πόρτα, ασφαλισμένη με μια κλειδαρότρυπα. Τα διακοσμητικά στην πρόσοψή του δίνουν ένα ακόμη πιο επιβλητικό αέρα μυστηρίου. Στην κάσα της πόρτας υπάρχει μια σειρά με αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Ανεγέρθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1850 και προοριζόταν ως ο τόπος αναπαύσεως κάποιας Hannah Courtoy και των δυο -από τις τρεις- κόρες της, της Mary και της Elizabeth.
Ο τάφος είναι αξιοθαύμαστος από μόνος του: είναι η μεγαλύτερη και πιο περίτεχνη κατασκευή στο Brompton. Αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα που συνθέτουν την ιστορία του. Για τους πολλούς επισκέπτες του νεκροταφείου, το κλειστό κομμάτι του τάφου και η απαγόρευση πρόσβασης σ' αυτόν, οδήγησε σε εικασίες ότι κάτι παράξενο συμβαίνει εκεί μέσα. Πιο συγκεκριμένα, ότι είναι μια μυστική μηχανή του χρόνου, ή καλύτερα μια μηχανή μεταφοράς στο χρόνο...
Για να καταλάβει κανείς τον περίεργο αστικό μύθο γύρω από τον τάφο, πρέπει να κατανοήσει πρώτα την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ζωή της γυναίκας που παράγγειλε την κατασκευή του.
Η Hannah Peters γεννήθηκε κάπου στο 1784 -αν και αυτό αμφισβητείται-, σε νεαρή ηλικία εγκατέλειψε έναν κακό πατέρα και βρήκε δουλειά ως οικονόμος και σε μια ταβέρνα. Το 1800, ένας φίλος την σύστησε στον John Courtoy, έναν 70χρονο πρώην κατασκευαστή περουκών, με κακή υγεία, που είχε κάνει μια περιουσία μέσω δανεισμών. Η Peters έμεινε για λίγο μαζί του σαν οικονόμος. Μέσα σε ένα χρόνο, γέννησε την πρώτη από τις τρεις κόρες της. Υποστήριξε ότι ήταν του Courtoy, αν και κάποιοι υποψιάζονταν τον φίλο που την συνέστησε ως τον πραγματικό πατέρα.
Η ασθένεια του Courtoy είναι επίσης ασαφής, αν και λέγεται ότι το 1795, μια πόρνη τον έκοψε με μαχαίρι και από τότε έγινε αντικοινωνικός. Η διαθήκη του Courtoy του 1810, ο οποίος άφηνε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην πρώην σύζυγό του και τα πέντε παιδιά τους, αναθεωρήθηκε το 1814, και έτσι η Hannah έλαβε την πλειοψηφία.
Όταν ο Courtoy πέθανε το 1818, η διαθήκη αμφισβητήθηκε, από τους συγγενείς της πρώην συζύγού του αλλά και από τους συγγενείς του Courtoy. Υποστήριξαν ότι η νέα διαθήκη ήταν αποτέλεσμα της άνοιας. Οι αντιδικίες συνεχίστηκαν μέχρι το 1827, οπότε η Hannah είχε λάβει τα περισσότερα χρήματα του Courtoy.
Όπως και πολλοί Βικτοριανοί της εποχής, η Hannah ενδιαφέρθηκε για την αιγυπτιακή εικονογραφία, ιδιαίτερα τα ιερογλυφικά. Πίστευε ότι οι Αιγύπτιοι είχαν βαθιά κατανόηση της αστρολογίας και των θέσεων τους στο σύμπαν και προσκάλεσε τον Αιγυπτιολόγο Τζόζεφ Μπονόμι να την επισκέπτεται τακτικά.
Ο Μπονόμι και η Hannah περνούσαν ώρες συζητώντας για την αιγυπτιακή λαϊκή παράδοση, ελπίζοντας η ίδια κάποια μέρα να κάνει δωρεά κάποια από τις αποστολές του Μπονόμι στην Αίγυπτο για να μελετήσει το έργο του. Οι δύο τους κανόνισαν να κατασκευάσουν ένα μνημείο ύψους 175 ποδιών αφιερωμένο στον Δούκα του Ουέλλινγκτον και επέμεναν το γλυπτό να μοιάζει με αιγυπτιακό οβελίσκο.
Όταν η Hannah πέθανε το 1849, το σώμα της τοποθετήθηκε σε ένα ακριβό, περίτεχνο μαυσωλείο στο Brompton, το οποίο απέτιε φόρο τιμής στα ενδιαφέροντά της. Ο Μπονόμι κανόνισε ώστε ο τάφος να διαθέτει αιγυπτιακούς χαρακτήρες και την πυραμίδα στην κορυφή. Αργότερα, η Mary και η Elizabeth, οι οποίες ήταν κατά του γάμου επειδή δεν ήθελαν να τις κυνηγούν για τα πλούτη τους, θάφτηκαν μαζί της (η τρίτη κόρη, η Susannah, που είχε παντρευτεί θάφτηκε αλλού). Όταν πέθανε ο Μπονόμι το 1878, κανόνισε ώστε στην επιτύμβια στήλη του τάφου του να υπάρχει μια απεικόνιση του τάφου των Courtoy. Άγνωστο αν ήταν κάποια επιθυμία του Μπονόμι, μια απεικόνιση του Άνουβι, του Αιγύπτιου θεού των νεκρών, φαίνεται να "κοιτάζει" προς την κατεύθυνση του τόπου ανάπαυσης της φίλης του.
Τα πράγματα κυλούσαν ήσυχα στο Brompton όταν, μετά από 100 περίπου χρόνια, περίπου το 1980, χάθηκε το κλειδί του τάφου μετά από μια επίσκεψη των συγγενών της Hannah. Και εδώ είναι που ξεκινάει η ιστορία του μύθου.
Θέλοντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών κατά τη διάρκεια του Halloween, η δημοσιογράφος του Associated Press, Helen Smith, έγραψε μια ιστορία τον Οκτώβριο του 1998, που ίσως ήταν το πρώτο άρθρο που θα αναδείκνυε τη θεωρία ότι ο τάφος των Courtoy ίσως ήταν στην πραγματικότητα μια μηχανή του χρόνου.
Η Smith χαρακτήρισε το μνημείο ως μια "παράξενη, επιβλητική δομή" που περιέχει "τρεις γεροντοκόρες, για τις οποίες σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό" και ανέφερε έναν άγνωστο συγγραφέα, κάποιον Howard Webster, ως αφηγητή της ιστορίας. Ο Webster ισχυρίστηκε ότι η έρευνά του είχε αποκαλύψει μια σύνδεση μεταξύ του Μπονόμι και του Samuel Alfred Warner, ενός "ιδιοφυούς" και απατεώνα που προσπάθησε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των βρετανικών ένοπλων δυνάμεων σε προηγμένα όπλα -πολύ προηγμένα, για την ακρίβεια.
Ο Webster υπέιεσε ότι οι εφευρετικές ικανότητες του Warner ίσως τον οδήγησαν να συνδεθεί με τον Μπονόμι, ο οποίος υποτίθεται ότι γνώριζε τις αιγυπτιακές θεωρίες. Μαζί, οι δύο τους, έπεισαν την πλούσια Hannah να χρηματοδοτήσει το μυστικό τους έργο. Τοποθετώντας τη συσκευή τους σε ένα νεκροταφείο, ο Warner μπορούσε να εγγυηθεί ότι η κατασκευή τους ήταν απίθανο να διαταραχθεί για δεκαετίες ή αιώνες, επιτρέποντάς του να επιστρέψει στο Λονδίνο αφού ταξίδευε ξανά και ξανά.
Η έλλειψη κλειδιού ήταν κρίσιμη για την ιστορία του Webster. Μιας και κανένας δεν είχε μπει στον μαυσωλείο εδώ και χρόνια, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο Warner μεταφέρεται από εποχή σε εποχή, ενώ η Hannah και η οικογένειά της δεν βρίσκονται καν εκεί μέσα. Ο Webster ισχυρίστηκε επίσης ότι λείπουν τα σχέδια του τάφο, κάτι που σπάνια συμβαίνει με άλλα μνημεία στο Brompton.
Η ιστορία ερχόταν στην επιφάνεια κάπου-κάπου. Το 2003, το εξώφυλλου ενός άλμπουμ του μουσικού Drew Mulholland απεικονίζει τον τάφο και την περίεργη δομή του. Το 2011, ο Coates, ένας μουσικός με ένα συγκρότημα που ονομάζεται Real Tuesday Weld, έμαθε για την ιστορία, τράβηξε το ενδιαφέρον του και έγραψε στο blog του ότι ο τάφος των Courtoy δεν ήταν μηχανή ταξιδιού στο χρόνο, αλλά ο Warner είχε την τεχνολογία να τηλεμεταφέρει τορπίλες και αργότερα υιοθέτησε αυτό το πλαίσιο για να αναπτύξει μια σειρά θαλάμων τηλεμεταφοράς μέσα και γύρω από το "The Magnificent Seven, "Μια ομάδα ιστορικών ιδιωτικών νεκροταφείων του Λονδίνου".
Και κάπως πολλαπλασιάστηκε ο αστικός μύθος. Μη έχοντας βρει ακόμα το κλειδί, ήταν αδύνατο να διαψευσθεί η ιδέα της τηλεμεταφοράς και ο μύθος επέτρεψε πολλές εικασίες. Ο Warner, ο οποίος πέθανε το 1848, σκοτώθηκε επειδή γνώριζε πάρα πολλά για την επαναστατική τεχνολογία; Γιατί ο τάφος χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί μετά το θάνατο της Hannah, (που σήμαινε ότι δεν την τοποθέτησαν εντός του παρά το 1853); Εξαπατήθηκε η Hannah για να χρηματοδοτήσει κάτι πρωτοποριακό;
Το 2015, ο απόγονος της Hannah, Ray Godson, ήθελε πρόσβαση στον τάφο (για να αποτίσει τιμή στην προγιαγιά του). Εκείνη την εποχή, ο Coates οργάνωνε ομάδες επισκεπτών που μπορούσαν -με την άδεια του νεκροταφείου- να δουν από κοντά τον τάφο στη μέση της νύχτας.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου